windtunnelstraat
jij wilde zwemmen, ik vouwde een vlot
van steelse concubines; onwillekeurig
zondig als een vlokkige zeenaaktslak
die knisperde onder mijn slippers.
de horizon legt mij geen beperking op.
verschijnt een hert? dan moet het weg.
zijn er wolken om onder te schuilen?
sla er water uit en vang het in kruiken.
jij wilde zwemmen, ik vouwde een vlot
van uniformen die weduwen en wezen
huis aan huis aan de man brengen:
zeenaaktslakken in windtunnelstraat.
sleept zich naar de rand van de drempel
het licht van een schip? bloosde onwennig
je gezicht? in het hart dat sneller slaat
verschijnt een hert van treurwilgtakken.
jij wilde zwemmen, ik vouwde een vlot
voor weduwen en wezen. rug tegen buik,
vel over been staan we tussen werelden:
zoemend hert in het licht van een schip.
—
Collage van zinnetjes uit de inzendingen van een online mini-gedichtenwedstrijd bij Pom Wolff. Een coproductie van Wen, Anne, Nathalie, Joop, Frans, Marc, Ronald, Rik, Jolies en Jako.
zonlicht, over wat je niet kent
i.
er is eens iets misgegaan. ik gebruik slechts één woord
om dit te beschrijven en kies voor haar
die verdween, niet door te verwensen,
maar door te wachten
op een trein, omdat ik een engel probeerde te boetseren
uit meisjeszweet, meer of minder woorden gebruikte
of overgevoelig was voor vrouwenstemmen
doet niet ter zake. ieder woord wordt uiteindelijk illusie,
een God om in gepaste richting tot te bidden; achterwerk
omhoog, omdat ik moeilijk kan zitten.
ii.
in bed kruipen en de verduisteringsgordijnen sluiten,
een klein dorp, een hotel, uitzicht op zee, het interesseert haar niet.
ik heb geprobeerd haar te verleiden, met rust te laten,
aan te dringen, achterwerk omhoog – vijf keer per dag
in comateuze toestand praten, achteraf
helpen met meisjeszweet, omdat zij zich schaamt
met stofzuigen – langer dan een paar minuten houdt ze het niet vol
omdat ze moeilijk kan staan,
zoog ik.
iii.
we waren zogende ouders die het beste met de kids voorhadden,
maar langzaam sloop er een verlammend en ontwrichtend proces in:
de vreesachtige behoefte zich aan te passen, over misfortuin te jammeren
met bejaarden, hoempapa muziek en gepaneerde schnitzels.
toen alles nog te overzien was, samen te vatten in verhalen van één
of duizend woorden, deed de verleiding van meisjeszweet niet ter zake:
ik boetseerde een engel in comateuze toestand en liet haar met rust
totdat haar naam een illusie was waarop ik moeilijk zittend zoog.
tot voor kort waren het slechts geruchten, maar NASA toonde foto’s
van de Fendt hakselaar waarin mensen verdwijnen door te wachten
in bed, het verduisteringsgordijn gesloten en daarachter zonlicht,
over wat je niet kent – een klein dorp, een hotel, uitzicht op zee.
iv.
Engel,
opeens voelde ik dat ik nergens naar toe moest gaan,
geen trein instappen, niemand ontmoeten.
waarom wist ik niet.
het is wel jammer, want het is toch al niet zo'n vrolijk einde
en ik wou het niet zo laten aflopen:
vijf keer per dag de verduisteringsgordijnen sluiten.
moeilijk zittend in comateuze illusies verdwijnen
als zonlicht over wat je niet kent.
ik heb geprobeerd.
ik heb geprobeerd.
ps. soms danst het synchroon op cowboymuziek.
pps. soms drinkt het thee, soms zweet het meisjes.
power broker super vixen fashionista manga artist
iii.
head whirling like tumbleweed, she woke
with Nazca lines across her back; intricate
pathways raked by the tails of minor
stars falling from lowered ceilings.
pain is derived from the loss of hope,
like the sharp thrill of broken glass
colonizing the genital tract, buddies taking
turns behind a white picket fence, the sticky
smell she knows from overheated dorm rooms
and the knowledge she can be who she wants to be:
power broker super vixen fashionista manga artist
or, perhaps, sitting up by herself, without cushions.
ii.
a star team can be a girl’s first major heartbreak:
it’s not that she couldn’t handle the ego bruise (post
puberty fat look, heels propped up on the chairs’ legs
to reduce thigh spread) or the bouts of dry-heaving
in overheated dorm rooms.
after all, she can be who she wants to be: power broker
super vixen fashionista manga artist or back to her
old lolling ways – watching tumbleweeds with eyes
seemingly enlarged by context.
and yes, he did sign a piece of paper backwards, lick it
and stick it to her chest, arranged her raking limbs
like Nazca lines, eventually letting her hold her
legs up while he fucked her.
i.
when she was eight, this was her happy place:
white picket fence,
dog lolling on the mezzanine,
tumbleweed raking the sky.
geo-tweets vallen in realtime
ik probeer god te ontleden
als ogenschijnlijk ontoegankelijke
maar bottom line begrijpelijke zin
zoals ‘geo-tweets vallen in realtime’
of ‘misschien drie tot zes maanden’.
ik word bevangen door de soepelheid
van onze lichamen, door de stilte
van het mechaniek, mooi aangekleed
met kussens en plaid als het fris is.
ik besef me dat de meeste mensen
andere mensen zijn die ik kan aanraken
of omhelzen. ik besef me ook dat ik
in dingen geloof die niet bestaan
zoals de wereld omgekeerd zien,
op je rug in de strakblauwe lucht
terugzwaaien naar wuivend graan
en daarna samen pizza eten.
ik probeer god te ontleden
als bottom line begrijpelijke zin,
zoals ‘geo-tweets vallen in realtime’,
‘ik kan andere mensen omhelzen’
of ‘daarna samen pizza eten’.
Agneta
Agneta 63 aan de oever van een meer nabij het plaatsje Loftahammer is de beginstrofe,
die nogal traag en saai opent, maar dan een draai van 360° doet naar het opgewekte
coup du-‐ireen, want zo worden onze zusters (ze zag er niet écht dik uit en ik voelde maar
twee rugjes, maar ja ik zeg jij i.p.v. ik en geslachtjes kijken is niet mijn sterkste kant) gekapt.
Als woorden waar een stam in zit, wringen betekenen, ontstaan naam en betekenis.
Mijn eerste voorbeeld is een vage impressie die ik uitwerk tot steekhoudend bewijs:
Agneta 80 Regio West-‐Vlaanderen Land Vlaanderen Geslacht Vrouw Zoekt Man Doel Sex
liefde, zelfmoord, de toekomst, evolutie, God, de hemel, magie en veel MEER in mijn boek.
Agneta 27 met haar typische glimlach (lievelingskleur: moeilijk w it) toont ons enkele
vage haardosjes in onhygiënisch laaghangende broeken opdat de slurf (een eiiiddoe
rsnede van de koker; niet alleen het opgedrongen wringend) in drie meisjes opgaat
met gespleten hoofden. Tsk, met hetzelfde gebaar kleven sigaretten aan haar vingers.
Betekenis betekent dat het voorbeeld een vage impressie is die ik uitwerk in mijn boek, lees
mijn boek voor een nog betere uitleg gaat het om diversiteit, dat iedereen anders is en niet
volmaakt; als ik stop me te verhouden tot en samenval met ik ben, begint de as van het wie
zei de gyn vanmorgen dat ik een kleine baarmoeder had? Agneta 41, de uitslag is bindend.
Leven we in gedachten van Agneta 12 (hobby: andere mensen ambeteren) en is dat te bewijzen,
dan bewijs ik dat het atoom faalt de realiteit te verklaren. Ik kan dit beredeneren, ik doe dat
in mijn boek ontstaan naam en betekenis door een specifieke methode (interne stokslagen;
daar komt het woord strontkoers vandaan) van exegese te volgen tot Zuster Agneta knikt.
Goddelijk bekrachtigde verminking is een andere waarheid dan het atoomverhaal: om ruimte
te creëren, droeg Agneta 2879-‐9844-‐6608 een zwemband (drijven is beter dan zwemmen;
ik bewijs dat in mijn boek). Hier wordt de mimesis dus tot tautologie omdat het kunstobject
zelf de werkelijkheid aan de oever van een meer nabij het plaatsje Loftahammer benadert.
Het wringt wreed. Het is zo logisch dat je er ziek van wordt. Hier heb ik plezier in: het wordt
hallucinant. En andersom, je kunt de meta-‐model vraag kiezen die de ander naar het logische
nivo brengt. Droef kijkende Agneta (“61, in mei had ik weer een sarcoom”) doet dan een draai
van 360° naar het opgewekte kribbeleeee, dus hehe, ge moogt liefde, zelfmoord, de toekomst,
evolutie, God, de hemel, magie en veel meer dat ik pas in mijn boek uitwerk tot steekhoudend
bewijs dat het atoom faalt de realiteit te verklaren. Niet wrijven of duwen, maar uitdrukken als in
seiner Frau nimmt er etwas Urin und den Tampon seiner Tochter wringt er aus :icon_wink, idem
Agneta 63 aan de oever van een meer observeert zakenmensen die zicht op hun voorbips bieden.
Je schrikt je een hoedje van onverwachte bewegingen die mensen maken: ze wringen nu de arm
van betekenis door hun middenkader. Al kijkend naar deze pantomime mag Agneta 27 (typische
glimlach, beste gevoel ter wereld klaarkomen) raden wat er eigenlijk wordt uitgebeeld. Een vage
impressie: meivuur in overijsse en een scheve horizon vol driftstilte. Het lijkt me een mooie dag
dat Philippe Jorissen op de merrie Agneta (moeilijk wit) is gekweekt en vernoemd met gebaren,
verklaar ik tot steekhoudend bewijs in mijn boek dat Seks, met haar Brabantse gevoel voor humor,
een dame van deze tijd is. “En dat kan van alles zijn,” aldus Yvette. “Het is zo logisch dat je er ziek
van wordt: soms zijn mensen met bril in de meerderheid, soms zonder en dan weer andersom.”
Voor een nog betere uitleg gaat het om diversiteit, dat iedereen anders is, maar ja ik zeg jij i.p.v. ik
vul bijvoorbeeld de naam van mijn man, Wilco, in: Wilco ervaren. Wat ervaren wordt, verliest aan
macht. Dat al deze vrouwen geschilderd zijn in een soort spotlight draagt daar nog eens aan bij:
de horizon loopt scheef, je ellebogen kraken ervan. Agneta 41 is waakzaam als een stokstaartje.
Als Agneta 2879-‐9844-‐6608 geen Agneta zou heten, maar Wilco, als jongen (de combinatie won
twee kwalificatiewedstrijden) komt in die periode de drang op, om in te treden in een congregatie,
doet dan een draai van 360° naar het opgewekte sarcoom dat faalt om de realiteit te verklaren,
zo bewijs ik haar aan de oever van een meer nabij het plaatsje Loftahammer: “driftstilte ben ik.”
Willy en de wereld
voordat hij er was
werden alle dieren stof
om hem te maken
at moeder kapoen en wulps
bezweette vader het raam.
de grote eindbaas
was dood voordat hij er was
(so far the challenge)
een leegte om te vullen
met zware zwarte gaten.
voordat hij er was
verlieten zielen de buik
rook zweet naar sperma
schreef vader de ware naam
van god in stof op het raam.
iedereen had seks
met de vogels in het veld
voordat hij er was
nam men het niet nauw
met patrijs, kapoen en wulps.
de vraag werpt zich op
omdat hij lage health heeft
en die leegte vult
met zwarte gaten
of jezus daar dan in past.
probeer je een wereld zonder Willy voor te stellen:
het huis in de Papaverstraat een vacuüm
in de schaduw van het hakenkruis.
aan het voeteneind zit vader,
negen en traag en reusachtig,
een gestalt-switch in NSB-uniform.
moeder brengt vlugschriften rond,
haar ziel bloot als een neergestorte
bommenwerper in nawuivend gras.
probeer je een wereld zonder Willy voor te stellen:
volksdansende jongens- en meisjeshordes
die elkaar groeten met open hand.
toen hij geboren werd,
heetten alle jongens Willy.
ze waren negen en traag en reusachtig
als volksdansende hordeleiders.
gestalt-switch: Willy’s moeder was een wrak
in nawuivend gras, in spijlenbedden, op strozakken
vond de bevolking iets van hun gading,
een vacuümzuigende vrouw
om verliefd op te worden. en ze groetten
elkaar met open hand. Willy, negen,
geeft antwoord op de vraag waarom:
ik ben er, dus de wereld ook.
vanuit praktisch oogpunt
met lichaamstaal en geluiden wil de gehandicapte iets.
om dat te begrijpen wordt ze geobserveerd, werkt ze
in gevangenschap mee aan rugvinonderzoek.
daar wordt dan een videootje van gemaakt.
schitterend moment: zij reageert op muziek en soms,
als de voorstelling is afgelopen, zwaait ze wat.
zelf kan ik geen verdoemenis aan haar ontdekken,
zolang ze onwetend is. maar op een bepaald moment
komt het nieuws: ze was geen van beide keren maagd.
lichaamstaal is de waarheid (door gas zwelt de buik op,
zodat de chirurg zijn werk goed kan uitvoeren)
maar de werkelijkheid was er natuurlijk al.
ik bedoel eigenlijk dat alle taal een metafoor karakter heeft.
het betekent dat we hooibergen zijn.
(een speld, ik heb een speld nodig, een doosje veiligheidsspelden
om dit gedicht bij elkaar te houden.
heeft u terug van een hooiberg?)
zodra de kleine was geboren, werd een borst aangebonden.
dat wil zeggen: ze sliep zo vast dat zij niets merkte
en pas wakker werd, toen hij aan de vrouw zat.
of bekijk het vanuit praktisch oogpunt:
om u wakker te schudden gebeurt hier van alles,
valt er een hooiberg aan mogelijkheden over u heen.
zon zon heeft weinig vrienden
het was dus wel een moeilike dag,
maar iik heb 14 nieuwe likes. wil jij
mij liken, dan lik ik je terug. ik hou
van likken, van lijken wordt ik blij.
wat is je facebook? mijn facebook
is vol. ik heb een vol gezicht ha ha.
als ik in de spiegchel kijk ja, zie ik
eruit als een beetje vet dik boek,
een beetje vet dik boek ja in tweet
kan ik het niet, daarvoor is het dus
sorry te fat. het was fat, het was zo
dat ik likete en hij likete ook bij mij
maar toen kwam de zon zo focking
hard op het scherm, echt keihart er
overheen dat je niks ziet. ik haat zon
zon gewoon soms haat ik zon zon.
het begin, het midden, en het eind
i. het begin
je kijkt, je hebt geen keuze,
naar een stilleven van vruchtwater.
tussen onrijpe vruchten drijven halve kinderen elk
met een bruin pakje brood voor onderweg.
over blauwe plekken die identiteit verhullen,
over een god die kan zweven, over het smeken van gras,
over dat je van drop zult houden, gaan geruchten.
de dag dat je ouders als spechten in je keel droomt
komt het leven je borst voor borst tegemoet
als de zon en de maan. ook jij zag er lachende gezichtjes in.
ruisend graan rood van klaprozen wil je zijn, lommer
op het dienblad – ontastbaar en zo aanwezig tegelijk
als een zeedier dat het zand omwoelt,
woelen.
ii. het midden
in het leven merk je dingen, zoals
de halve wereld is verdeeld in meerdere helften.
natuurlijk: je mag ontvangen, maar je moet ook
en niemand is zichzelf.
soms word ik ruggelings vacuümgetrokken
langs een glazen busportaal waar grimmig wordt gezwegen.
soms struikel ik over losliggende zinnen
als iedereen me kan bekijken.
verpakt in tere mensenmaskers lik ik lustig lijven
van collega’s op dezelfde afdeling; witte krijgers
zonder schuld. dan voel ik me minder alleen,
is mijn ziel groter dan de pijn.
nee, ik hoef niets te bewijzen, ik voel mijn kracht
stiekem aan me zitten als een geleidehond
die met een wang over mijn neus vaart.
het moment duurde lang.
iii. en het eind
hijgen over vroeger
met schuimende tong uit plastic en paardenhaar
klamp ik me vast aan de frêle kant van de bespiegeling.
ik vraag me af welke input ik nog kan vertrouwen.
dat ik van drop houd? dat de wereld met mijn voeten speelt?
dat mijn lichaam loopt op zuurstof (het zit o.a.
in de motoriek en in de talen) en medicijnen?
het antwoord is wel beloofd (kijk maar op je msn)
maar het licht dat mij bewoont heeft zich verscholen,
op zijn zij. en onterecht, als een olifant
voorover leunend in de tijd, mijn veren niet verheffend
brand ik inferno’s die hitte hebben wanneer de storm welt.
misschien is het niet wat je wilt horen,
maar ik zal je terugvinden in een luchtbel
en je zult ernstig en blij zijn.
Flarf uit fragmenten van honderden (?) op internet (forums, blogs et cetera) gepubliceerde gedichten.
Ana
01 mei: 56,8 kg
Vuurwerk met iemand
En daarna helemaal naar
Aardbeitjes ruiken
Haiku. Moesten we schrijven voor school.
Anyway, ik heb nu een vetpercentage van 13,3%
en dan loop ik vandaag in de zon naar huis – aan de ene kant
echt great, maar op dat moment besefte ik me meteen
dat de hele situatie niet echt great was: mijn mond
stinkt, ik heb een hele pot duopenottie uitgelikt.
Dusch. Het plan.
Ontbijt: Niks
Tussendoor: Niks
Lunch: Stukje komkommer
Tussendoor: Niks
Avondeten: 1 schep boontjes & ½ schep aardappelpuree.
Het liefst wil ik een pelgrimsroute doen,
maar ik ga meer dansen in mijn kamer:
you won’t know the fucking difference.
—
04 mei: 56,9 kg
Ellow. How’s life there? Hier is het nog steeds kut.
Dat bewijst die gigantische drol in de wc-pot van zonet wel (sorry).
Ik stel me behoorlijk kwetsbaar op, moet ik zeggen.
—
07 mei: 56,8 kg
Genoeg gezeik.
Hoe ga ik het vanaf nu aanpakken? Anders.
Wat betreft automutileren: daar is geen twijfel
over mogelijk, dat doe ik gewoon.
Ik bedoel, boeiend. I believe in control.
Ik heb me zes uur opgesloten in mijn kamer
en me helemaal kapot gesneden. Het bleef
maar bloeden. Zo grappig, ik hield gewoon
niets meer binnen!
Ik ging naar bed met een mooi, leeg gevoel.
—
09 mei: 56,8 kg
“Howaboutdinsdagnazessennagenietenvandezonmetbiertjesenwijntjesenseksenzo?”
Wtf. Waarom sms ik dat met zo’n regenboogje (I love dat regenboogje
staat voor dromen, geluk, weet ik het) erachter? Weet ik het.
Anyway, daarop kreeg ik niks meer terug. Bah. Het is zo bahbah.
Ik kon wel janken. Kan wel janken. Heb gejankt.
Verder ben ik echt dood (en dik), maar boeiend.
Bah graftakke tering kut blehhhh.
—
10 mei: 55,9 kg
Een week lang primitief kamperen in de natuur:
mijn moeder veranderde in een groot, groen blok,
de eenzaamheid in een ring van gevlochten touw.
Attributen verzameld, op naar stap twee: zie de zon,
word gelukkig keidronken tussen de hanenkammen,
in de frisse ochtendlucht met de mooie roze wolken
wil ik al mijn botten kunnen zien, met bovenbenen
die elkaar niet raken als een Operation Beautiful
briefje van een hoog gebouw afwaaien: woeiiiiiiiii.
—
14 mei: 55,1 kg
08:30 drie crackers met chocopasta (overgeven)
10:30 twee pakjes liga, appel (overgeven)
13:00 negen chocolade koekjes (overgeven)
14:00 nog. meer. chocolade koekjes. (overgeven)
15:00 halve zak chips (overgeven)
15:30 pakje liga (overgeven)
17:15 chips (goh…) (overgeven)
17:30 een reuze krakeling, bastogne koeken (overgeven)
18:00 appel (overgeven)
19:00 avondeten: macaroni (overgeven)
20:15 twee stroopwafels (overgeven)
20:45 halve komkommer (overgeven)
22:30 vier pakjes sultana (overgeven)
Zo. Dat is er dus ook weer uit.
—
16 mei: 55,1 kg
Wat een topweekend! Ik heb nu dus 50 uur
niks gegeten. En dan ook nog heerlijk hockeyen
in het zonnetje Kcals verbranden, net zolang
tot ik dun ben als een regenboog, kleurrijk
maar doodstil herinnerd als een mooi meisje
dat jongens supermakkelijk konden optillen.
Ook al heb ik nu keelpijn en zijn mijn knokkels
kapot: het gaat goed, het gaat lekker: de vloer
zal niet meer kraken als ik eroverheen loop.
—
17 mei: 55,4 kg?
Mijn moeder heeft de weegschaal afgepakt.
De controle is WEG. WEG. WEG.
WAAROM BEN IK HET PERFECTE VOORBEELD
VAN DE MEEST IMPERFECTE, MISLUKTE
KUT-PERSOON DIE ER OOIT HEEFT BESTAAN,
BESTAAT EN ZAL BESTAAN?
Ik bedoel: MEGABUIK 2 X 15 met BAL.
Ik bedoel: VIER napolion salmiak
Ik bedoel: la la la la depressie.
Ik bedoel: dankjewel, moeder.
Me is very MAD @ me.
En dan zit ik ook nog met die ring van eenzaamheid.
—
18 mei: 10055,4 kg?
Ben 10.000 kg aangekomen. Maar ik heb gebraakt,
gebraakt, gebraakt, gebraakt. Toen haatte ik mezelf
minder, maar het is heel erg tijdconsumerend.
Ik heb bij Bleedlikeme – ze zit schuin voor me
ijsklontjes te eten – aangegeven dat ik wil
meedoen met de afvalwedstrijd in juni,
maar mijn ouders dwingen me. Mijn vader
zal ook wel weer die zalmsalade maken
voor ik doodga. Daar kom ik dus niet onderuit.
Kan ik jullie trakteren op wat héérlijke thinspo?
—
21 mei: 53,3 kg
Woehoe, je had mijn moeder moeten zien toen
de huisarts zei dat ik last had van ‘pubergrillen’.
Zij schuldgevoel omdat ze mij had volgestouwd.
Ik bedoel: be-fucking-grafenis. Alsof ik doodga
als ik niet eet. Dank je wel, moeder.
In werkelijkheid zijn jullie vast beeldschoon
en willen jullie onnodig afvallen. Ik niet. Ik krijg
geen lucht door al dat vet dat op mijn borst drukt.
Anyway. Stel je voor dat je een wc-bril
om je mond laat tatoeëren. Dan kots je
in feite al in het riool.
Dusch.
—
29 mei: 49,0 kg
65 64 63 62
61 60 59 58
57 56 55 54
53 52 51 50
49 48 47 46
45 44 43
This is gonna be my summer.
Ik weet het zeker. <3
me, myself and I
1: like a nosebleed
I was born like a nosebleed in the backseat of a greyhound,
rolling down a Kibbutz in Seine-sur-Mer, Ohio – four small
farms where pronouns were used very loosely and neither
animals nor plants spoke and sang. mom was 13, dad 45,
a paleontologist, a veterinarian, a naturalist and the arrival
of a God who vanquished hundreds of lesser ones – I ached
to hold him, but he was whisked away when my mother was
given an enema to break the waters. she still says that I am
one of her nicer moms, she says it’s why she flies at night,
dazzling amateur astronomers with her heavenly bodies,
appearing out of thin air, giving birth to dwarf galaxies
like dark matter, always leaning slightly toward the light.
2: worry, a lot of worry
when the barrage balloons went up
I was humping my lambskin rug,
wearing Superman Underoos, Buddy
Holly style glasses and a tweed blazer.
I remember the sensation on my gums
as I chewed on my crib rail (worry, a lot
of worry), eating boogers and wrapping
a fat rubber band around my privates,
over and over until they turned purple,
so I would get a cookie from the elderly
babysitter. our neighbors had a neato
dug-out, but my parents were too busy
spraying deodorant on cows, scooting
along orange shag carpet to seedy, late
night soirees with other singles (they
turned out to be friendly, so that ended
well). still, it gives me goose bumps
that families don’t interconnect through
grooves modeled after the crevasses
of their toes, clicking like Lego bricks.
3: I remember the anxiety-fueled dances
and a guy who spits instead of swallows
dashing low over the fields, pink draining
slowly from the sky, shyly holding hands
after sunset – a damp ring inside my right
sized bell-bottoms signaling the fireworks
of mosquitoes, smoke, bug juice and blisters.
what does it say about me that I remember
lyrics to summer camp songs (they came
off by three-sies three-sies, grizzly bears
and chimpanzee-sies zee-sies) but not why
he seemed so handsome when I let him
spank me with a tree branch in the ditch?
children of the lord floated around with
gods-eyes and popsicle-sticks, tying knots
with red licorice whips, whispering about
a girl that started her period making out;
my name written backwards on a steamy
bathroom mirror. and no one was allowed
breakfast until after the flag was raised.
nasolingie
sinds kort heb ik het dus ook in mijn rechter;
een beetje kliko-achtig als onrijpe okkernoten.
maar mijn man ruikt niets, zei hij na het rijden
in de buitenbak – zere knieën, verbrande billen,
en spierpijn waar je geil van wordt. doorprikken
of spoelen van holtes klinkt logisch en goedaardig
genoeg, maar ik heb een waterpik, gorgel en flos
en het komt nog steeds opzetten: doorschijnend
wit (wat is het verschil tussen doorschijnend en
wit snot?) dat zen ademhaling belemmert of geel
groen rekbaar slijm. zo ben ik laatst ingescheurd
tijdens het pijpen: het ging dus niet door de neus.
bij wijze van second opinion sms ik soms snot uit
naar 4242 met een sexy mouwloos rompertje aan,
maar het verlossende orgasme wordt afgewezen
bij gebrek aan medische indicatie en/of beltegoed.
bad light, public places
it just may have spread slowly through the limbic system,
on a lonely road, and traveling, traveling, traveling, traveling
either/or posthumanously ostracized by austere acronyms,
including the H2O, joined at the hip (a tribal style belly dance
beyond terror and martyrdom) to the surf culture, suddenly
plugged into this massive world of women who love crafting
a corporate social media strategy for breast cancer, a discharge
from either or both your nipples, streaked with blood, but should
dry up and disappear in Jesus Mighty. if you manage to stay still
in a clock-wise direction: afterimage optical illusion animation.
meanwhile, at the GodlikeProductions Conspiracy Forum, word
is out: ‘to awaken our search for’ is either calling out to your elfin
skin or a dirty nappy – a subject as worthy of devoted veneration
as awkward sober armature sex. beyond terror and martyrdom:
bad lighting in public places increases the risk of breast cancer.
I love your stuff
I love to teach, love to write (I’m quite helpless), but most of all
I love your stuff – your stuff is AWESOME, your stuff is a 100%
flat from being at the bottom of your bed, and it smells so good,
so liberating. I embrace the kink: it’s like those mystery-flavored
dum-dum pops or receiving a love bite from your partner. I can
pee in her and you’d never notice. mothersoup? yes, I adore that
stuff too! your stuff is so funny man, your stuff is DOPE. you just
state your love for that character (the fluent self) with freckles
and so she finds someone with freckles too – love it, love it, love
that you can Feng Shui your way to love (you, white person, you)
with a dank silver twig necklace and fancy tags. anyhoo, I love
to write, I love hugs (lol), and I love your stuff is AWESOME.
klik op mijn eitjes
klik op mijn eitjes! het worden fijne kinderen
bij een lijk. banale situatie: het betrapte meisje
staat centraal in het verkillend blauwe licht
dat de slechtheid van vader benadrukt.
ik kies echter voor een dramatisch moment,
net zoals in Parijs: regen, gaslicht, boulevard
en houten wasknijpers die opbollende wangen
in bedwang houden tegen de verveling.
sterven logica en beschaving een stille dood
omdat ik als jonge mama gehurkt wil wildplassen?
als het afvoerkanaal in een hoek wordt aangelegd
ben ik de ideale bevroren vrucht, oerdegelijk
speelgoed, een poging tot vreemdgaan op internet
en het antwoord op de vraag: val ik als vrouw
die stevig op de grond staat, letterlijk of figuurlijk
in slaap om een bot uit te drukken, is ‘neen’.
visvaderurn
hoe wordt een verhaal over een vader geloofd? was ik wetenschapper,
ik zou willekeurige feiten presenteren, zoals ‘gladde hoed, bij vochtig weer’,
‘alcohol beschermt zijn hersenen bij een hoofdwond’ en ‘vaders bestaan
uit een blauwdruk met eiwitmantel en vangen prikkels op’,
waarna hij gedwongen wordt een vis te eten en in een urn verdwijnt.
maar dichters zijn heteroroof en moeten afgestorven cellen vervangen
met stoffen uit levende wezens. daarom proberen we vreemde indringers
te omhullen en te verteren, waarbij schoonheid een selectiecriterium
en vis een rijke bron van DHA is. er zijn goedkopere, maar een duurzame
urn is er vanaf pakweg 200 euro. in principe wel.
voor dichters én wetenschappers geldt: je mag de urn neerzetten,
in de tuin begraven of bijzetten in een galerij. onze diepste angst
is dan ook niet dat we onmachtig zijn (een verschijnsel dat de omgang
met vader juist vergemakkelijkt), maar dat de magie wordt vernietigd
door haar te ontleden in delen vis, vader, urn.
bedenk hierbij wel dat poëzie en wetenschap conservatief zijn;
zonder toestemming zijn voortplanting en reproductie niet toegestaan.
urnen weten dit, vissen vermoeden het en vaders sterven vaak
van eenzaamheid (hoi ma, is alles goed met jou?). voor wie desondanks
in oneindigheid wil rekenen; het gaat allemaal over wat over is –
een vis in een vader in een urn. na vier weken mogen Duitsers
de as mee naar huis nemen.
geaardheid beïnvloedt niet direct de frequentie van deze kankers
een konijntje huppelt de struiken in en Fakir heeft de hik.
meer goed nieuws: de oude wijze Sprookjesboom onthult
vandaag The Secret! The Secret wordt onthuld!
hij begint te praten: ‘hardly 40 kms more and you arrive in Kanker
(Kaan-kair), a safe haven waar je kinderen kan knuffelen
en door het weinige haar de hoofdhuid ziet.’
dit is ontmoeting hè, daar is zomaar een ander. hij zit niet alleen
in een reageerbuis tot er plotseling iets gebeurt; hij wordt
bestraald met gedachten, met uitingen van verkropte emoties
die op dezelfde frequentie aantrekken: ‘als ik met mijn vriend
aan het knuffelen ben denk ik eraan om hem dood te maken
en hoe hij dan zou kijken. dan pak ik een sok van de grond
en wind die zachtjes om zijn nek.’ of: ‘hoera, ik heb kanker,
weet ik eindelijk waar die rotpijn vandaan komt en dat het
vanzelf overgaat’ – de lichaamscellen bereiden zich voor
in je lies, je buik, je schouder, je knie, je longen en het hart.
als er veel animo voor een bepaalde kankersoort bestaat,
maakt Sprookjesboom daar een nieuw forum voor aan.
look to your orb for the warning
dit belooft een opzienbarende gebeurtenis te worden:
the Tzol'kin will be Resonant Blue Hand with a Kin of 7
en Robbie lokt aliens met het oog van Horus in zijn nek.
mijn vraag aan jou is of dit toeval en of gevoel gevoel
of iets anders is, maar dat gebeurt me niet zo vaak.
het is gewoon een schitterende gedachte die ik denk
in 3d, 4d of veel meer; een 3d-oogpunt is vernauwend
en – ik reflecteer dit in mijn eigen licht – er zijn 63+1
dimensies, dus waar komen die Annunaki vandaan?
we spreken in schemering over het door kunst gewonde
oppervlak van de aarde, de verslaving aan mals gras,
als Mark zegt dat Tim zich niet schuldig moet voelen
over Mark’s dood. Sylphs gaan deze manipulaties tegen
door chemtrails in zich op te nemen en te transformeren,
maar gek genoeg moet ik steeds huilen om zo’n bericht.